منابع انسانی به معنای کار کردن با افراد است به طوری که این افراد با سازمانشان به توانمندی کاملی جهت رسیدن به اهداف سازمانی دست یابند. در واقع تامین منابع انسانی استفاده از نیروی انسانی در جهت اهداف سازمان است و شامل فعالیت‌هایی مثل، کارمندیابی و جذب، آموزش، حقوق و دستمزد و روابط سازمانی می‌شود. تامین نیروی انسانی ممکن است در شرکت‌های نوپا به وسیله متخصصان آموزش دیده اجرا می‌شود. در شرکت‌های بزرگتر، یک گروه تمام کارآمد، با داشتن کارکنانی متخصص در وظایف مختلف، تامین منابع انسانی نقش دارد.

در این میان یکی از وظایف اصلی واحد نیروی انسانی در سازمان‌ها عقد قرارداد تامین نیروی انسانی با افراد است. هرچقدر این قرارداد دقیق‌تر و با حضور متخصصان منعقد شود افراد و سازمان با اطمینان بیشتری به کار می‌پردازند. همچنین یک قرارداد خوب انگیزه نیروی‌ کار را برای افزایش مشاورکت بیشتر می‌کند . قرارداد تامین نیروی انسانی یکی از قراردادهای پرکاربرد برای سازمان‌ها است.

ماده ۱۰ قانون مدنی، اصل آزادی قراردادها را مطرح می‌کند. این ماده بیان می‌کند که افراد با رعایت قانون، عرف و شرع،  می‌توانند قرارداد  منعقد کنند. و در هر زمینه‌ای که خلاف قوانین نباشد می‌توانند اقدام کنند. به‌کارگیری افراد در قالب قرارداد کار معین و ساعتی به‌عنوان یکی از نمونه‌های به‌کارگیری منابع انسانی در دستگاه‌های اجرایی در قالب تبصره ماده (۳۲) قانون مدیریت خدمات کشوری مطرح شده است. تبصره این ماده بیان می‌کند:دستگاه‌های اجرایی می توانند در شرایط خاص با تأیید سازمان تا ده درصد پست‌های سازمانی مصوب، بدون تعهد استخدامی و در سقف اعتبارات مصوب افرادی را به‌صورت ساعتی یا کار معین برای حداکثر یک سال به کار گیرند.

علاوه بر این بند «هـ» ماده (۵۰) قانون برنامه پنجم توسعه (۱۳۸۹) : به‌کارگیری افراد در قالب قرارداد کار معین (مشخص) یا ساعتی برای اجرای وظایف پست‌های سازمانی فقط در سقف مقرر در قانون مدیریت خدمات کشوری مجاز است. تمدید قراردادهای قبلی بلامانع است. این دو ماده نیز بر لزوم قرارداد تامین منابع انسانی برای سازمان ها در حدود قانون اشاره می‌کند.